(1914-2005) – ogrodnik, pomolog, profesor, wspaniały dydaktyk łączący teorię z praktyką; założyciel pól doświadczalnych SGGW w Wilanowie i Błoniu k. Prażmowa oraz sadu doświadczalnego w Wilanowie; inicjator programu hodowli odmian jabłoni odpornych na parcha; propagator nowych odmian sadowniczych w Polsce.

Urodził się 12 sierpnia 1914 roku we wsi Czarna w powiecie łańcuckim. Rodzice Aleksandra – Michał i Anna z domu Czado, prowadzili dwuhektarowe gospodarstwo rolne. Ojciec pracował dodatkowo na kolei, aby zdobyć środki na wykształcenie dzieci. Zmarł, gdy Aleksander miał 6 lat. Gospodarstwo objął wówczas i prowadził wraz z matką 16-letni brat Władysław. Dzięki temu Aleksander podjął naukę w Szkole Powszechnej w Czarnej, a po jej ukończeniu w gimnazjum i liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Tam zdał maturę w 1934r. i wyjechał do Warszawy gdzie podjął studia na Wydziale Ogrodniczym SGGW. Dyplom magistra ogrodnictwa ze specjalnością sadownictwa uzyskał w 1939 r., broniąc pracę magisterską „Nasiona gorzkiego kasztanowca pod względem składu chemicznego i użyteczności w przemyśle” pod kierunkiem prof. W. Dąbrowskiego i dr. E. Pijanowskiego. Jako wyróżniający się student, już na trzecim roku studiów uzyskał stypendium państwowe, a w maju 1938 roku został mianowany na stanowisko młodszego asystenta w Katedrze Sadownictwa Wydziału Ogrodniczego SGGW. W latach 1939–1945, kierował Sadem Pomologicznym w Skierniewicach, który podlegał wówczas władzom okupacyjnym. W sadzie tym znajdowali zatrudnienie młodzi ludzie, którym groziła wywózka na roboty do Niemiec. W szopie przeprowadzano ćwiczenia żołnierzy Armii Krajowej i przechowywano broń.

Troszczył się o zachowanie kolekcji odmian i dzikich form drzew owocowych, prowadził obserwacje nad uszkodzeniami mrozowymi po zimie 1939/1940, podjął też pierwsze prace hodowlane. W 1945 r. Aleksander Rejman został ponownie zatrudniony w Katedrze Sadownictwa SGGW, jako asystent. Pracę doktorską „ Studia nad przechowywaniem 12 odmian jabłek” pod kierunkiem prof. S. A. Pieniążka obronił w 1952 r. i awansował na stanowisko adiunkta. W roku 1959 otrzymał nominację na docenta, a w 1963 r. na profesora nadzwyczajnego. W roku 1971 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W 1968 roku objął stanowisko kierownika Katedry Sadownictwa. W latach 1975–1981 był również dyrektorem Instytutu Produkcji Ogrodniczej. Po zmianie struktury SGGW w 1982 r. ponownie podjął funkcję kierownika Katedry Sadownictwa i pełnił ją do 1984 roku.

Największym osiągnięciem profesora Rejmana podczas kierowania Katedrą i Instytutem Produkcji Ogrodniczej było stworzenie bazy dla działalności badawczej i dydaktycznej przez utworzenie i urządzenie pól doświadczalnych: Pola Wydziału Ogrodniczego w Wilanowie oraz Pola Borówek Uprawnych w Błoniu. Zaczął je organizować będąc w wieku ponad 60 lat (lata 1975–1976), nie zrażając się tym, że kilka obiektów (w Ursynowie i na Wolicy) służących Katedrze Sadownictwa jako baza doświadczalna i dydaktyczna w latach 1958–1977 ulegało kolejno likwidacji. Dziś pola doświadczalne w Wilanowie i Błoniu służą nie tylko celom naukowym. Stanowią przykłady nowoczesnego sadownictwa.

W 1963 r. Rada Wydziału Ogrodniczego powierzyła Profesorowi Rejmanowi obowiązki prodziekana. Funkcję prodziekana, a także dziekana Wydziału Ogrodniczego pełnił później kilkakrotnie. W latach 1966–1970 Profesor był prorektorem SGGW. Oprócz pracy w SGGW, w latach 1951–1966 był zatrudniony w Instytucie Sadownictwa w Skierniewicach, gdzie do 1956 roku kierował Zakładem Hodowli i Aklimatyzacji Roślin Sadowniczych. W latach 1975–l980 pełnił też funkcję Przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa. Zainteresowania naukowe Aleksandra Rejmana koncentrowały się na uprawie i ocenie odmian jabłoni. W wyniku prac Profesora i jego współpracowników powstało wiele cennych odmian : „Fantazja”, „Alwa”, „Marwit”, „Witos” i „Sawa”, które weszły do produkcji, a także wykorzystywane są w dalszych pracach uprawnych. Wielką Jego zasługą było opracowanie systemu oceny wartości użytkowej odmian podstawowych gatunków roślin sadowniczych. Na podstawie wyników założonych i prowadzonych pod Jego kierunkiem doświadczeń porównawczo-odmianowych ustalano obowiązujące dobory odmian, które przyczyniły się do unowocześnienia rynku owocowego w Polsce. Dzięki wieloletniemu doświadczeniu oraz wyczuciu tego, co może być ważne w przyszłości, Profesor wytyczył dwa perspektywiczne kierunki badawcze Katedry Sadownictwa – uprawę odpornościową jabłoni oraz wprowadzanie do uprawy nowych gatunków sadowniczych.

Aleksander Rejman jest autorem lub współautorem 16 broszur i książek, w tym podręczników akademickich „Pomologia” i „Szkółkarstwo roślin sadowniczych”. Większość Jego książek była wielokrotnie wznawiana. Jest autorem 33 prac naukowych. Imponująca jest działalność popularyzatorska Profesora – jest autorem 285 artykułów opublikowanych w czasopismach ogrodniczych. Na uwagę zasługuje fakt, że spośród nich aż 121 opublikował już na emeryturze (od l984 r.), w tym ostatni w 2003 roku.

Należał do grona założycieli SITO, przez wiele lat był członkiem, a następnie przewodniczącym Komisji Kwalifikacyjnej Rzeczoznawców (1961–1979), przewodniczącym Komisji ds. Weryfikacji Wykładowców Szkolenia Kursowego (1967–1988), członkiem Komisji ds. Specjalizacji Zawodowej Inżynierów i Techników Ogrodnictwa i przewodniczącym zespołu „sadownictwo” tej Komisji (1983–1995), członkiem Głównego Sądu Koleżeńskiego ( 1959–1963, 1972–1975). W 1967 roku Walny Zjazd Delegatów SITO nadał Mu godność Członka Honorowego SITO.

Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP (1964), medalami: X-lecia PRL (1955), XXX­lecia PRL (1974), 40-lecia PRL (1984), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1976), odznakami: 1000-lecia Państwa Polskiego (1966), Złotą Odznaką Honorową „Za zasługi dla Warszawy” (1970), Złotą Odznaką Honorową NOT (1976), Złotą Odznaką „Za zasługi dla SGGW” (1983), „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” (1978), Zasłużony Nauczyciel PRL (1984).

Wyróżniony licznymi nagrodami m.in.: ministra Rolnictwa za wyhodowanie nowej odmiany jabłek „Fantazja” (1974), ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki: nagroda II stopnia za osiągnięcia w dziedzinie autorstwa podręcznika „Pomologia” (1978) i nagroda zespołowa II stopnia za osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych (1979), Państwową nagrodą zespołową I stopnia w dziedzinie nauki za udział w opracowaniu i wdrożeniu do praktyki nowoczesnych metod produkcji owoców (1978).

W małżeństwie z Julią Doktorowicz Hrebnicką absolwentką Wydziału Ogrodniczego SGGW, córką wybitnego kartografa prof. Stanisława Hrebnickiego miał syna Andrzeja ur. 1956 r., absolwenta Wydziału Ekonomiczno-Rolniczego SGGW, zawód wykonywany: kompozytor.

Aleksander Rejman zmarł 17.02.2005 r. w Warszawie, pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

PODSTAWOWE PUBLIKACJE:

„Szkółkarstwo” (Rejman , Gruszewska) 1950

„Pomologia” (Rejman) 1952, 1956, 1976

„Przewodnik Ogrodniczy” (Rejman) 1952

„Przewodnik Działkowca” (Rejman) 1957

„Praktyczny przewodnik dla ogrodników” (Rejman) 1959

„Rejonizacja i uprawa wiśni w Polsce” (Rejman, Zagaja, Rembacz) 1955

„Poland 's register of apple cultivars” (Rejman) 1968

„Atlas jabłek” (Rejman) 1960, 1967, 1970, 1974, 1979

„Atlas czereśni i wiśni” (Rejman, Rembacz) l970, 1975, 1983

„Atlas gruszek” (Rejman, Dzięcioł) 1969, 1971, 1974, 1983

„Atlas śliwek” (Rejman, Łucka) l970, 1974

„Grusze” (Rejman) 1971, 1976, 1981, 1984

„Borówka wysoka” (Rejman, Pliszka) 1976