(1919–2008), inż. ogrodnik-magister nauk ogrodniczych

Urodził się 2 września 1919 roku w Sokołowie Podlaskim w rodzinie oficera WP i nauczycielki języka francuskiego. Po przeniesieniu ojca w stan spoczynku przenosi się z rodzicami do miejscowości Zemborzyce pod Lublinem. W 1936 roku kończy naukę w Państwowym Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Lublinie i rozpoczyna studia na Wydziale Ogrodniczym SGGW w Warszawie. Wybuch wojny i okupacja niemiecka przerywają studia. Od 1 stycznia 1940 roku Pracuje w Zakładzie. Rolniczo-Doświadczalnym Lubelskiej Izby Rolniczej w Zemborzycach jako ogrodnik. Jednocześnie dokształca się na Korespondencyjnych Kursach Spółdzielczych prowadzonych przez Związek Spółdzielni Spożywców „Społem”. Po skończeniu kursu dla kierowników spółdzielni powszechnych rozpoczyna w 1942 roku pracę w Związku Spółdzielni Spożywców „Społem”. Umożliwia to kontynuowanie studiów na tajnych kompletach. W celu prowadzenia prac doświadczalnych, będących tematem studiów, bierze urlop w „Społem” i zatrudnia się w firmie Hodowla i Skład Nasion B-ci. Hoser na Rakowcu w Warszawie. Pracę przerywa wybuch Powstania Warszawskiego. Po przejściu frontu rozpoczyna 1 marca 1945 roku pracę w Związku Rewizyjnym Spółdzielni Pomocniczo-Rolnych na stanowisku kierownika działu.  Jednocześnie kontynuuje studia na SGGW. Po napisaniu pracy dyplomowej u prof. dr B. Dederki z tematu: Spółdzielnie pomocniczo-rolne w woj. lubelskim i specjalizacji w dziedzinie warzywnictwa u prof. dr E. Chroboczka zdaje egzamin dyplomowy i 3 lipca 1946 roku otrzymuje tytuł inżyniera ogrodnika – magistra nauk agrotechnicznych. 1 kwietnia 1947 roku zostaje przeniesiony do Zarządu Głównego Związku Rewizyjnego Spółdzielni RP a po jego likwidacji 1 czerwca 1948 roku rozpoczyna pracę w Centralnym Związku Spółdzielczym na stanowisku inspektora 12 maja 1949 roku kończy roczne Studium Spółdzielcze w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Po upaństwowieniu  spółdzielczości zostaje z dniem 1 lutego 1950 roku przeniesiony do Centrali Ogrodniczej, Przedsiębiorstwa Państwowo-Spółdzielczego na stanowisko Naczelnego Inspektora Kontroli. Po reorganizacji aparatu kontroli zostaje wcielony 1 czerwca 1953 roku do Ministerstwa Kontroli Państwowej, gdzie w Zespole Rolnictwa i Spółdzielczości Wiejskiej pełni funkcję. Starszego kontrolera a następnie zastępcy dyrektora tego Zespołu. Po przekształceniu Ministerstwa Kontroli Państwowej w Najwyższą Izbę Kontroli pełni funkcję wicedyrektora Zespołu Rolnictwa i Leśnictwa. Zmęczony stresującą pracą i stosunkami panującymi w NIK, korzysta z okazji utworzenia 13 lipca 1964 roku Instytutu Warzywnictwa w Skierniewicach i podejmuje starania o przeniesienie do pracy w tym Instytucie. W rezultacie otrzymuje angaż i rozpoczyna pracę na stanowisku zastępcy. Dyrektora Instytutu Warzywnictwa ds. inżynieryjno-technicznych.

Organizując Instytut i jeżdżąc po całej Polsce w celu przejmowania gospodarstw na Zakłady Doświadczalne prowadzi również prace badawcze i pracuje naukowa 1 kwietnia 1974 roku otrzymuje nominacje na adiunkta i zostaje kierownikiem Pracowni Mikroekonomiki. Pracuje nad uprawą chrzanu chcąc uzyskać jego rozmnażanie poprzez nasiona. Przyczynia się również do wprowadzenia i rozpropagowania cukinii na rynku w Polsce. Pracując w Skierniewicach jednocześnie udziela się społecznie na rzecz mieszkańców tego miasta. W latach 1965–1969 jest członkiem Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Skierniewicach, a w 1975–1979 pełni funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Rolnej w Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Skierniewicach. W 1966 roku zastaje przewodniczącym Społecznego Komitetu Zagospodarowania Parku przy Osadzie Pałacowej należącej do Instytutu. Kieruje pracami związanymi z oczyszczeniem drzewostanu i dosadzeniem drzew, utwardzeniem ścieżek parkowych i zainstalowaniem oświetlenia. W 1978 roku opracowuje Informator o Skierniewicach i Osadzie Pałacowej, siedzibie Instytutu Warzywnictwa, który wydaje PWRiL oraz w 1980 roku monografię parku, którą wydaje Liga Ochrony Przyrody. Jednocześnie podejmuje inicjatywę powołania Towarzystwa Przyjaciół Skierniewic, które ukonstytuowuje się w styczniu 1977 roku i którego zostaje pierwszym prezesem. Dla urozmaicenia życia pracownikom Instytutu oraz mieszkańcom miasta, zainspirowany przez Jerzego Waldorffa, organizuje w Pałacu Prymasowskim, będącym siedzibą dyrekcji Instytutu, koncerty muzyczne. Występują znani artyści jak Konstanty Kulka, Halina Czerny-Stefańska i inni. Koncerty te znajdują oddźwięk w prasie. Pisał o nich w Życiu Warszawy Zdzisław Sierpiński.

Równolegle z pracą zawodową związany jest z działalnością pracowniczych ogrodów działkowych oraz współpracuje z redakcją czasopisma Działkowiec. W latach 1968–1980 pełni funkcję redaktora naczelnego tego czasopisma. W 1957 roku zostaje wybrany przewodniczącym Komisji Organizacyjnej ds. pracowniczych ogrodów działkowych w CRZZ a 11 lutego 1958 roku przewodniczącym Krajowej Rady Pracowniczych Ogrodów Działkowych CRZZ. Po utworzeniu w 1981 roku Polskiego Związku Działkowców zostaje wybrany na Sekretarza Krajowej Rady PZD. W związku z tym 1 sierpnia 1981 roku przechodzi na etat do Polskiego Związku Działkowców i opuszcza Instytut Warzywnictwa. Na tym stanowisku pracuje do chwili przejścia na emeryturę – 30 kwietnia 1986 roku. Już jako emeryt pracuje na ¹/₂ etatu w Krajowej Radzie PZD jako pełnomocnik Prezydium ds. współpracy międzynarodowej i spraw organizacyjnych.

Pracując w Instytucie, a później w Krajowej Radzie PZD współpracuje również z czasopismem Metalowiec oraz Społemowiec Warszawski prowadząc kącik porad z dziedziny prac na działce i w ogródku. Jest także autorem podręcznika dla Technikum Ogrodniczego, specjalność urządzanie i pielęgnacja terenów zielonych, wydawanego w latach 1974–1994 oraz podręcznika dla Zasadniczych Szkół Zawodowych pt. Maszynoznawstwo ogrodnicze, wydawanego w latach 1972–1984.

Prowadził także aktywną działalność w Stowarzyszeniu Naukowo-Technicznym Inżynierów i Techników Ogrodnictwa w Warszawie, do którego wstępuje 12 stycznia 1961 roku a w 1963 roku zostaje wybrany prezesem Oddziału Warszawskiego. Funkcje tą pełni do marca 1967 roku. W dalszym ciągu jest jego aktywnym działaczem, pełniąc wiele funkcji, między innymi w Zarządzie Głównym: wiceprezes (1988–1991), skarbnik (1972–1981, 1985–1988), w Komisji Historii Ogrodnictwa i Seniorów przewodniczący (1998–2008), członek Komisji Historii Ogrodnictwa (1991–1998), oraz prowadząc Ogrodniczy Punkt Konsultacyjny. W 1973 roku zostaje wpisany na listę rzeczoznawców Stowarzyszenia, jako rzeczoznawca w zakresie produkcji warzywnej.

Współpracuje z redakcją Przeglądu Technicznego, gdzie jest członkiem Rady Konsultacyjno-Programowej  oraz jest członkiem Rady Programowej Słownika Biograficznego Techników Polskich.

Za swoją działalność zawodową i społeczną otrzymuje wiele odznaczeń, między innymi: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzeniu Polski, Złotą Honorową Odznakę NOT, Honorową Złotą Odznakę Działkowca.

Umiera 19 marca 2008 roku i zostaje pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu w Błoniu pod Warszawą.